Het grasveld

Een enorm grasveld, midden in het park. Heerlijk om lekker in de zon te liggen!

hmmm, morgen begint school weer. Eens kijken bij wie ik allemaal in de klas zou komen. Ik ga in kleermakerszit zitten en pluk wat aan het gras.

Vrolijk loop ik op mijn net nieuwe converse's het park binnen. De zon verwarmt mijn gezicht en ik zucht ontspannen. Dan zie ik Julius zitten en loop naar hem toe. 'Heeeee!'

'Hé Floor!' Ik spring op en omhels haar, even houd ik haar schouders vast. Floor is leuk, ze heeft iets bijzonders.

'Hooi!' Ik omhels Julius terug en glimlach. 'Nog iets leuks gebeurd ofzo? Het is echt rustig hier, alsof iedereen nog op vakantie is ofzo.'

'Nope, nouja. Na 5 dagen in bed door te brengen. Iets te veel gefeest. Hoe vond je Olivia's feest? Was wel chill toch?"

Ik lach. 'Ja, was wel leuk. Maar oké. Ik moet eigenlijk weer naar huis, moet nog iets doen. Ik zie je wel weer he. Sorry dat het zo kort was, had me in de tijd vergist.'




Ik moet ervandoor = (

"Oh, no prob. Ik moet namelijk ook gaan!"

Ziggy rent vrolijk voor me uit naar het grasveld. Ik zucht en loop achter hem aan. Als hij te ver raakt, roep ik hem, maar hij hoort me al niet meer. Ik ren achter hem aan en struikel over een losse graspol. Lachend rol ik over het gras, te vrolijk om iets me ook maar te laten depressiveren. Ziggy komt terugrennen en blaft.

Ik sta op en neem de hond gauw aan de lijn, voor hij er weer vandoor gaat.

Ik heb geen zin om nog langer in mijn eentje met Ziggy buiten te zijn en loop richting huis.

Ik ben toe aan een frisse neus, na al die koffie en het gesprek met de nieuweling genaamd Audrey. Ik ben benieuwd hoe ze haar weet te plaatsen in de school, want ze had geen flauw benul van wat haar te wachten stond. Ik loop niet vaak richting huis, maar ga meestal met de limousine. Ik vind het nu wel prettig, omdat het donker is en het niet echt druk te noemen is. Misschien kom ik nog interessante mensen tegen, want ik hoop op wat actie binnen kort, ik verveel me namelijk.

Ik zie Matthew lopen en ga op hem af. Tijd om hem nog een keertje te bedanken van gisteren. Wist hij het al? Vast wel. Ach, wat maakte het ook uit.

Ik zie vanuit mijn ooghoeken een meisje op me afkomen. Floor Baker. Een grijns verschijnt op mijn gezicht, want het is net wat ik nodig had. Het is een mooi meisje die er zeker ouder dan vijftien uit ziet. De roddels over haar lopen al hoog op, wat haar ook interessant maakt. 'Lekker aan de wandel?'

'Ja, eigenlijk wel,' antwoord ik. 'Jij ook zeker?' Ik slenter naast hem, kijk naar beneden en zie aan het randje sok dat net boven mijn lage converse's uitkomt dat ik twee verschillende aanheb. Lekker belangrijk.

Ik haal mijn schouders op en staar kort naar een punt in de verte. Het is stil in het park, maar ik vind het niet erg. 'Ik hoor veel over je, Floor Baker', zeg ik met een kleine grijns, terwijl ik opzij kijk. Hij maakt een klakkend geluidje met zijn tong en schudt zogenaamd radeloos met zijn hoofd. 'Een leraar? Dat is niet handig. Wie is de gelukkige?'

Godsámme, moet hij daar per sé over praten? Ik haal zenuwachtig een hand door mijn haar en blijf haken achter een knoop, die een verzakt speldje blijkt te zijn. Ik haal het eruit en zucht. 'Tsja. 't Mooie aan roddels is: ze zijn niet altijd waar.'

Ik klem mijn kaken geïrriteerd op elkaar, maar laat verder niets aan haar merken. Ik moest het op een andere manier te weten komen, maar het heeft geen haast, vind ik. 'Ach, zonder roddels zou het leven saai zijn. En ik hou niet van saai. Jij wel?' Zijn blauwe ogen fonkelen in het donker.

Ik merk dat hij geïrriteerd is, en ook waarom. Wat zou een sappige roddel zijn, als hij niet compleet te krijgen was? 'Nee, ik hou niet van saai. Ik háát saai. Kan me niet voorstellen hoe het is om een saai leven te lijden. Gelukkig is mijn leven nog nooit saai geweest.' Ik schuif mijn oude maar toch fijne mobiel even open om te kijken hoe laat het is. 'Maar oké, ik moet de hond gaan uitlaten, dusse, doeg!' Ik zwaai nog even om mijn woorden kracht bij te zetten en loop dan weg, de andere kant op.

Het is best fijn om alleen door het donkere park te lopen - althans, ik heb ook Ziggy bij me, maar die telt niet echt. Ik denk eraan hoe ik Matthew min of meer afgescheept heb. Maar hij zal niet opgeven, dat weet ik zeker, en dus moet ik iets anders verzinnen. Ik ben nooit goed geweest in liegen, maar het is nu dus tijd om daar beter in te worden. Ik zucht.

Ik ben er vastbesloten van het te weten te komen, zeker nu miss Baker me zonder pardon had afgetroefd. Als ik haar weer zie lopen door het park beweeg ik me in haar richting. 'Komen we elkaar wéér tegen', antwoord ik rustig, met een kleine, flauwe glimlach op mijn gezicht. 'Het spijt me van net, ik zal me er niet meer mee bemoeien', vervolgt hij. 'Zullen we zo iets gaan drinken?'

'Toevallig zeg,' antwoord ik, als ik Matthew zie staan. 'Mooi. Ik heb het niet zo op bemoeials. Ja, iets te drinken zou lekker zijn.'

Ik glimlach en laat mijn blik glijden naar de hond. Ik heb het niet heel erg op dieren, tenminste, niet zo lang ik ze zelf heb. 'Zullen we naar de bar waar je gisteren niet in kwam?' Ik grijns even en steek mijn handen in de zakken van mijn nette, zwarte jasje.

'Ja, is goed,' antwoord ik, zogenaamd ongeïnteresseerd. 'De hond gaat naar huis, hoor,' zeg ik dan als ik hem zie kijken.

Eigenlijk is de hond al thuis, dus we gaan meteen naar de club.

Ik knik rustig en steek mijn arm uit, die ik in de richting van het pad wijs. 'Laten we gaan dan', zeg ik bij het gebaar.